Het zal in juli 2008 geweest zijn. We verbleven er toen 3 weken.
De bedoeling was een plaats gaan te zoeken waar we in de toekomst zouden gaan wonen. Uiteraard stond er ook bezoek aan de schoonfamilie op het reisplan.
Drie weken is lang en niet lang, zou Jaeques Vermeiren zeggen.
Maar die keer waren de weken toch wel heel kort.
Maar die keer waren de weken toch wel heel kort.
Thailand is ongeveer even groot als Frankrijk en er leven ook ongeveer hetzelfde aantal mensen (70 000 000).
En hoe begin je nu zo een plaats te zoeken waar je de herfst, en mogelijks ook putteke winter, van je leven gaat verblijven ? Dat is geen evidentie.
Daarom had ik voor mezelf een lijst samengesteld waaraan de plaats waar we zouden gaan wonen zou moeten voldoen als ik zou emigreren.
De voornaamste punten uit die lijst waren: niet "te" toeristisch, goed aanbod in supermarkten, ziekenhuizen, zee, bergen, natuurschoon, mijn eigen taal nog eens kunnen spreken, niet te groot niet te klein, enz...
De zoektocht begon, nogal logisch, bij het bezoek aan de schoonfamilie. Deze wonen in "Den Isaan" zowat "De Limburg" of "Dardennen" van België (niet van uwe stoel springen Jos...kalm blijven...).
Den Isaan is de graanschuur van Thailand, of beter gezegd de rijstschuur. Het ligt in het noordoosten van Thailand en grenst aan Laos en Cambodja. Het meestal vlakke land staat met duizenden en duizenden km² vol geplant met rijst. Mooi om te zien, daar niet van. En menige postkaart van een groen gras(rijst)landschap overstroomt door water met in het midden een hutje onder een ondergaande zon is vandaar opgestuurt geweest.
In het dorpje (Borabue, stadje in de provincie Maha Sarakham) woonde er nog een Belg, had de Thaise tam tam ondertussen gemeld. Dus daar een afspraak mee gemaakt om het wel en wee van de streek te vernemen.
Na een rondrit met Francois, zo heette de brave man, door het dorp en omstreken had zijn vrouwtje voor een BBQ gezorgd waarop we uiteraard, sympathiek als ik ben, werden uitgenodigd.
Na de BBQ en vooral na vele pinten en slechte Thaise Whisky (100 pipers), begon Francois aan zijn klaagzang.
Een fles "100 Pipers":
Over het feit dat er slechts 2 mensen in het dorp engels konden praten (hij en zijn vrouw), dat als hij naar de supermarkt moest hij 60 km moest rijden, dat hij voor een verlenging van zijn visum 3 dagen moest uittrekken, dat toen hij zijn arm gekwetst had hij bij een kwakzalver was terecht gekomen omdat het ziekenhuis veel te ver was .....
Het was me onmiddellijk duidelijk geworden: "Den Isaan" zou het niet worden.
Dat de echte reden was dat ik de schoonfamilie absoluut niet zag zitten heb ik nooit tegen mijn vrouw verteld. Dat kan ook niet vanwege het grote belang dat gehecht wordt in de Thaise cultuur aan het fenomeen "gezichtsverlies". Later mss meer daarover.
Situatiekaart:
Daarna vertrokken we richting NW naar de streek van Chang Mai en Chang Rai.
Als je veel mensen vraagt welke ze de mooiste plaatsen van Thailand vinden zullen ze dikwijls deze streek aanhalen. Het is de meest bergachtige streek van Thaiand met bergen tot 1200 m hoogte. Het gebied grenst aan Laos en Myanmar en ligt niet al te ver van China. Velen zullen uit drugsfilms en andere opiumverhalen al wel van "The Golden Triangle" gehoord hebben. Wel deze streek maakt daar voor een stukje deel van uit.
Er is veel natuur, veel bergen en het is er zeer mooi. Niet teveel grote steden, buiten Chang Mai en Chang Rai dan.
Maar .... er is geen zee. Dus het Noord Westen ging het ook niet worden.
Sfeerbeeld Chang Mai:
Op naar het zuiden dan maar.
Op strandvakantie naar het eiland "Koh Chang", vrij vertaald "Olifanteiland",
passeerden we onderweg Pattaya. Voor allle duidelijk niet Phanthaya, wat de naam van mijn vrouw (in het Thais: phanrayaa) is. Met de auto doorgereden en aldaar beslist dit wordt het ook niet..... Vunzige, drukke en toeristische stad.
Hoe het op den buiten van Pattaya is weet ik niet, maar met de stad zelf had ik geen enkele voeling.
Beeld van Pattaya:
Dan maar naar den andere kant van Thailand.
Op naar Phuket.
Phuket en vooral de omgeving zijn mooi. Krabi, Phi Phi Ilands, .....
Veel natuur en rustige verlaten Bounty stranden. Bergen, zon, zee,.... en .... inderdaad ook veel:
Op naar Phuket.
Phuket en vooral de omgeving zijn mooi. Krabi, Phi Phi Ilands, .....
Veel natuur en rustige verlaten Bounty stranden. Bergen, zon, zee,.... en .... inderdaad ook veel:
Bij een wandelingetje door het centrum waarbij een, volgens mij was ze zeer arm want ze had niet zoveel kleren aan, meisje vroeg of ze niet met ons mee kon gaan naar het hotel. Toen ik zei dat ik gelukkig getrouwd was (terwijl ik naar mijn vrouw wees) zei ze me : "O. No problem. You can fuck her tonight".
Dus toen heeft mijn vrouw beslist dat het ook niet Phuket ging worden.
Dat die vrouwen toch zo jaloers zijn.... erg he.
Eerlijkheidshalve dien ik ook te zeggen dat Phuket significant duurder was dan de rest van Thailand.
Dus toen heeft mijn vrouw beslist dat het ook niet Phuket ging worden.
Dat die vrouwen toch zo jaloers zijn.... erg he.
Eerlijkheidshalve dien ik ook te zeggen dat Phuket significant duurder was dan de rest van Thailand.
Toen dan maar terug richting noorden.
En moesten we Hua Hin passeren. Daar werden we uitgenodigd door vrienden van mijn vrouw en zouden er enkele dagen verblijven.
Hua Hin is een stad ter grootte van Mechelen met ongeveer 70 000 inwoners.
Het centrum ligt aan zee. Er zijn shopping malls, prive- en staatsziekenhuizen, er is een zeer lage criminaliteit (woonplaats van de recent overleden koning Bhumipol), alles is er verkrijgbaar. Het grootste natuurreservaat van Thailand is vlakbij. Maw Hua Hin is het geworden. En waarom ?
Wel dat ga ik jullie uitleggen in een volgend stukje dat over de stad zelf zal handelen.
Hua Hin :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten