SHOPPEN IN HUA HIN

Een niet onbelangrijk onderdeel van het leven is het shoppen. Dit gaat van voorzien in de primaire levensbehoeften tem het verwennen op eender welke manier van de innerlijke en uiterlijke mens.

Zoals ik eerder schreef heeft een mens al eens behoefte aan zaken die hij al zijn hele leven lang gewoon is. Als ware het maar een gewone pistolet met goei boter en hesp. 
Wel in Hua Hin vind je alles. Echt alles. Van kaas, verschillende broodsoorten, bieren, wijn, ..... 
Er moet wel worden bij verteld dat één en ander ook een prijskaartje heeft.
Zo is de invoertaks een niet onbelangrijk onderdeel van de prijs. 
Voor luxe artikelen zoals wijn en auto's is er een invoertaks van 120% (juist ja honderdentwing %). Dus een fles wijn die je in België koopt aan 10 euro kost in Thailand 22 euro. En als je een BMW wil kan dat aan dezelfde vriendenprijs.
Maw als je wil leven in Thailand zoals je in België gewoon bent......

In Hua Hin heb je dus alle soorten winkels en markten. 
Elke dag vind je wel ergens een markt en op de meeste plaatsen zelfs meerdere keren per week. Dit is tevens de voornaamste plaats waar Thai hun inkopen doen. De markt heeft voor en nadelen. Voordeel is dat het de goedkoopste plaats is om inkopen te doen. Nadeel is dat sommige Farangs (blanken) hun buikje nogal eens durft tekeer gaan na het eten van producten die van deze markten komen. Het vlees en de vis ligt (meestal) niet in gekoelde togen of op ijs. En in Thailand is het iets warmer dan hier. Ik hoef bij de gevolgen geen tekening te maken denk ik. Desalniettemin niettegenstaande dat, en ondanks dat mijn vrouw hier regelmatig shopt, ben ik nog nooit ziek geweest in Hua Hin.


Sfeerbeeld fruit- en viskraam





De volgende categorie zijn de kleinere winkels en mini supermarkten.
De kleinere buurtwinkels verdwijnen vaker en vaker van het toneel ten voordele van de 7/11 (seven-eleven) en andere Family Marts.
Deze laatsten zijn vergeijkbaar met een mini GB of andere Delhaize toestanden in België.
Er zijn heel veel zaken te vinden die ook menig Farang hun hartje sneller doet slaan. Het gaat van diepvriesproducten over zeep en andere tandpastatoestanden naar CD's en DVD's en computerspelletjes.
Deze mini supermarkten zijn ook steeds 7 op 7 en 24 op 24 open.
Steeds zijn er buiten geldautomaten voorzien en in de winkels zijn er steeds klanten aanwezig. Deze winkels worden uitgebaat door gerantes en er is meestal werkgelegenheid voor de ganse familie. Het is zoals overal in de wereld hetzelfde. Met werken wordt men  niet rijk, terwijl de eigenaars slapend geld verdienen.

 7 / eleven





De volgende categorie is deze van de supermarkten. Onze normale carrefours en Delhaizes, LIDL's en andere Aldi's.
In Thailand heten ze anders. Namelijk: Big-C, Tesco Lotus, MAKRO en ...
Inderdaad MAKRO je leest het goed en alles is volledig gecopieerd naar Europese norm. Tot en met de belachelijke controle van het ticket aan de kassa.

Er is echter één duidelijk verschil met de Europese supermarkten. De orde en netheid van de winkels is enkele niveau's hoger dan deze van de Europese broeders en zusjes. Neem je een doosje uit een rek om het te bekijken, en je besluit om het niet kopen en je plaatst het terug, staat er direct iemand achter je gat om het terug netjes afgelijnd en ordelijk in het rek te plaatsen. En als je schoenen vuil zijn wordt de vloer onmiddellijk gepoetst.
Echt waar in vergelijking met de Thaise (grote) ketens zijn onze winkels varkensstallen. En op die manier zet je natuurlijk een hoop mensen aan het werk. Het gemiddelde dagloon van deze mensen is 300 thb wat ongeveer overeen komt met 7,5 euro (1 euro = 40 thb - of voor de ouderen onder ons: 1thb = ongeveer gelijk aan 1 ex Bef).

Toen we vorig jaar gingen winkelen bij de MAKRO was er een hevige regenbui.
Zo ééntje waar je even niet uit de auto komt. Dat is echter buiten de Thai gerekend. Een man met paraplu begeleide ons naar de ingang van de winkel met de paraplu boven ons hoofd, terwijl hijzelf kletsnat werd. Hij verwacht natuurlijkeen kleine fooi van ongeveer 5 of 10 thb. Geef je niks dan is dat ook geen probleem. Ze blijven even vriendelijk lachen (wat ze denken wil je dan mss liever niet weten).
Ook na het shoppen komen mensen naar je toe om je boodschappeen in de wagen te plaatsen, en je karretje netjes terug op zijn plaats te zetten. Dat laatste doe je beter niet zelf, want je pakt dan iemand zijn job af.

MAKRO Hua Hin






Een laatste categorie wordt gevormd door de Luxe Shopping Malls.
In Hua Hin zijn de bekendste (en de meest recente) "Hua Hin Market Village" en de allernieuwste (sinds 2016) "Blue Port Hua Hin".
Hier vind je echt alles. Je vergelijkt ze best met de Shopping Centre in Wommelgem, maar dan wat groter....
De winkeloppervlakte van het Blue Port is ongeveer zes voetbalvelden. Dus voor elk wat wils. Met de feesten wordt één en ander prachtig versiert (ze kunnen er in België nog iets van leren). Alles is er te koop. Producten van over heel de wereld. Zowel voeding als auto's als HiFi als tafeldecoratie als....
Maar wel een goed gevulde portemenee meenemen want op vele producten is de befaamde invoer tax van 120% van toepassing. Geen spek voor ieders bek dus... Maar op zich wel leuk om op een TE hete winterdag eens gaan rond te snuffelen en ondertussen te genieten van de airco...

Village Market Hua Hin






Blue Port Hua Hin




Tot zover dit stukje over shoppen in Hua Hin.
Persoonlijk ben ik er, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, zeker van dat ik niet veel ga tekort komen.

Tot de volgende......

Sawadee Khrab

DE VERKENNINGSPERIODE

Een klein tiental jaar geleden ging ik voor de eerste keer naar Thailand.
Het zal in juli 2008 geweest zijn. We verbleven er toen 3 weken.

De bedoeling was een plaats gaan te zoeken waar we in de toekomst zouden gaan wonen. Uiteraard stond er ook bezoek aan de schoonfamilie op het reisplan.

Drie weken is lang en niet lang, zou Jaeques Vermeiren zeggen.
Maar die keer waren de weken toch wel heel kort.

Thailand is ongeveer even groot als Frankrijk en er leven ook ongeveer hetzelfde aantal mensen (70 000 000).

En hoe begin je nu zo een plaats te zoeken waar je de herfst, en mogelijks ook putteke winter, van je leven gaat verblijven ? Dat is geen evidentie.

Daarom had ik voor mezelf een lijst samengesteld waaraan de plaats waar we zouden gaan wonen zou moeten voldoen als ik zou emigreren.

De voornaamste punten uit die lijst waren: niet "te" toeristisch, goed aanbod in supermarkten, ziekenhuizen, zee, bergen, natuurschoon, mijn eigen taal nog eens kunnen spreken, niet te groot niet te klein, enz...

De zoektocht begon, nogal logisch, bij het bezoek aan de schoonfamilie. Deze wonen in "Den Isaan" zowat "De Limburg" of "Dardennen" van België (niet van uwe stoel springen Jos...kalm blijven...).

Den Isaan is de graanschuur van Thailand, of beter gezegd de rijstschuur.     Het ligt in het noordoosten van Thailand en grenst aan Laos en Cambodja. Het meestal vlakke land staat met duizenden en duizenden km² vol geplant met rijst. Mooi om te zien, daar niet van. En menige postkaart van een groen gras(rijst)landschap overstroomt door water met in het midden een hutje onder een ondergaande zon is vandaar opgestuurt geweest.

In het dorpje (Borabue, stadje in de provincie Maha Sarakham) woonde er nog een Belg, had de Thaise tam tam ondertussen gemeld. Dus daar een afspraak mee gemaakt om het wel en wee van de streek te vernemen.

Na een rondrit met Francois, zo heette de brave man, door het dorp en omstreken had zijn vrouwtje voor een BBQ gezorgd waarop we uiteraard, sympathiek als ik ben, werden uitgenodigd.

Na de BBQ en vooral na vele pinten en slechte Thaise Whisky (100 pipers), begon Francois aan zijn klaagzang.

Een fles "100 Pipers":

Over het feit dat er slechts 2 mensen in het dorp engels konden praten (hij en zijn vrouw), dat als hij naar de supermarkt moest hij 60 km moest rijden, dat hij voor een verlenging van zijn visum 3 dagen moest uittrekken, dat toen hij zijn arm gekwetst had hij bij een kwakzalver was terecht gekomen omdat het ziekenhuis veel te ver was .....

Het was me onmiddellijk duidelijk geworden: "Den Isaan" zou het niet worden.

Dat de echte reden was dat ik de schoonfamilie absoluut niet zag zitten heb ik nooit tegen mijn vrouw verteld. Dat kan ook niet vanwege het grote belang dat gehecht wordt in de Thaise cultuur aan het fenomeen "gezichtsverlies". Later mss meer daarover.

Situatiekaart:

Daarna vertrokken we richting NW naar de streek van Chang Mai en Chang Rai.

Als je veel mensen vraagt welke ze de mooiste plaatsen van Thailand vinden zullen ze dikwijls deze streek aanhalen. Het is de meest bergachtige streek van Thaiand met bergen tot 1200 m hoogte. Het gebied grenst aan Laos en Myanmar en ligt niet al te ver van China. Velen zullen uit drugsfilms en andere opiumverhalen al wel van "The Golden Triangle" gehoord hebben. Wel deze streek maakt daar voor een stukje deel van uit.

Er is veel natuur, veel bergen en het is er zeer mooi. Niet teveel grote steden, buiten Chang Mai en Chang Rai dan.

Maar .... er is geen zee. Dus het Noord Westen ging het ook niet worden.

Sfeerbeeld Chang Mai:

Op naar het zuiden dan maar.

Op strandvakantie naar het eiland "Koh Chang", vrij vertaald "Olifanteiland",

passeerden we onderweg Pattaya. Voor allle duidelijk niet Phanthaya, wat de naam van mijn vrouw (in het Thais: phanrayaa) is. Met de auto doorgereden en aldaar beslist dit wordt het ook niet..... Vunzige, drukke en toeristische stad.

Hoe het op den buiten van Pattaya is weet ik niet, maar met de stad zelf had ik geen enkele voeling.

Beeld van Pattaya:

Dan maar naar den andere kant van Thailand.
Op naar Phuket.
Phuket en vooral de omgeving zijn mooi. Krabi, Phi Phi Ilands, .....
Veel natuur en rustige verlaten Bounty stranden. Bergen, zon, zee,.... en .... inderdaad ook veel:

Bij een wandelingetje door het centrum waarbij een, volgens mij was ze zeer arm want ze had niet zoveel kleren aan, meisje vroeg of ze niet met ons mee kon gaan naar het hotel. Toen ik zei dat ik gelukkig getrouwd was (terwijl ik naar mijn vrouw wees) zei ze me : "O. No problem. You can fuck her tonight".
Dus toen heeft mijn vrouw beslist dat het ook niet Phuket ging worden.

Dat die vrouwen toch zo jaloers zijn.... erg he.

Eerlijkheidshalve dien ik ook te zeggen dat Phuket significant duurder was dan de rest van Thailand.

Toen dan maar terug richting noorden.

En moesten we Hua Hin passeren. Daar werden we uitgenodigd door vrienden van mijn vrouw en zouden er enkele dagen verblijven.

Hua Hin is een stad ter grootte van Mechelen met ongeveer 70 000 inwoners.

Het centrum ligt aan zee. Er zijn shopping malls, prive- en staatsziekenhuizen, er is een zeer lage criminaliteit (woonplaats van de recent overleden koning Bhumipol), alles is er verkrijgbaar. Het grootste natuurreservaat van Thailand is vlakbij.  Maw Hua Hin is het geworden. En waarom ?

Wel dat ga ik jullie uitleggen in een volgend stukje dat over de stad zelf zal handelen.

Hua Hin :

Het gras is groener aan de andere kant van de heuvel.

HET GRAS IS GROENER AAN DE ANDERE KANT VAN DE HEUVEL

Het is een huizen hoog cliche. 
Maar klopt het ook ? Is het waar ? Of juist niet ?
Het antwoord is simpel. Net als zo vele andere dingen in ons korte aardse bestaan is het een mengelmoes van beiden. Wat is goed ? Wat is beter ? Wat is slechter ?

Wie zal het zeggen.

De bedoeling van deze blog is dat ik jullie zal berichten vanuit Thailand.
Dit over vele aspecten van het land. Gewoon ervaringen. Polemieken. Gebeurtenissen. Ontmoetingen. ..... Soms zal het dagelijks zijn, dan weer wanneeer we iets speciaals hebben meegemaakt. Of gewoon als ik er zin in heb. En dan weer niet omdat ik er om allerlei redenen niet toe kom. Zeer onregelmatig dus. Zoals ik zelf ook in elkaar zit.

Op 23 januari 2018 is het zover. Dan vertrekken we.
De one way tickets liggen klaar. Die dag vertrekken we met een spiksplinternieuwe airbus A350 naar Bangkok. Alsof ze hem voor deze gelegenheid gekocht hebben.  

Reeds enkele jaren staat er een huis te wachten in Hua Hin. De stad waar we gaan verblijven. Later meer daar over. Ondertussen is er reeds bijgebouwd en is de tuin al aan een tweede leven begonnen.
Zelf dacht ik er al een jaar of vijf te wonen. Omstandigheden hebben echter anders beslist. Maar nu is het dus zover. "tbegint te korten" zoals ze zeggen.

Vandaag nog 62 dagen.....

Dit jaar werd de beslissing veel gemakkelijker om te nemen. "Ons moeder" heeft immers in augustus beslist om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen. En zoals ik ze beloofd had gaat ze mee. Het is te zeggen toch een klein beetje.
In een kleine urne waar assen van ons ma inzitten zal ze meevliegen en in Hua Hin een ereplaats krijgen in de Boedha kamer.

Momenteel zijn de voorbereidingen voor het vertrek aan de gang. En er komt wat bij kijken. Huis verkopen, paspoorten in orde brengen, auto verkopen, medische verzekering in orde brengen, andere opzeggen, mandataris aanstellen, visa aanvragen, energievoorzieningen, telefonie en internet ..... een hele waslijst dus.

Dankzij een dokter in de familie, onderging en onderga ik nu medische onderzoeken om te zien hoe het zit met de uit- en inwendige mens. Bedankt Filip ! :-)   Dat geeft toch al voor een tijdje rustige zekerheid.

Mensen vragen me soms wat ik zal missen van Europa als ik in ZO Azië vertoef.
Ik zeg dan altijd twee dingen :
- De donderdagavondetentjes met de vogelaars.
- De koude frisse winterdagen, gaan wandelen en dan achter de stoof genieten van een druppelke of een andere Duvel.
Maar het weer van de laatste twee weken in acht genomen denk ik dat ik daar ook geen spijt ga van hebben.

Wat ik ook nog ga missen is het bridgen in Rupelmonde en Puurs, waar ik ter voorbereiding op de Bridgedrive's in Hua Hin terug beginnen spelen ben. Allemaal sympathieke mensen daar.....

Enfin. Tot later. Jullie zien me wel verschijnen zeker ?